Central to my way of working is a playful combination of drawing, performative gesture and photography. Amidst mountains, fields and in my studio, I dance with landscape and materials to explore our emotional and physical relation to the earth and to each other. 

My embodied way of working and the use of natural materials such as charcoal, clay and graphite allow me to create raw and expressive images that give voice to the ambiguous nature of human agency, power, care and resistance. They also allow for an intimate connection between content and process. When striking a pose, eyes closed, holding my breath, I can feel how the moment stretches around itself. At once introspective, turned away, it is also when we are most powerful, able to create something new in the world.

Nature enters my work as a source of creative belonging, power and non-human entanglements. Yet my work also gives voice to conflicting emotions of sadness, disbelief and rage with regard to the deeply troubled and exploitative aspects of our relation to nature and associated systems of oppression. While working I think and feel through the conflicting emotions that also run through me.

The encounters between body and other often hold ambiguities and tensions. Are we witnessing inner strength or turmoil? Lightness or a burden? Silence or shout? Rather than resolving these paradoxes, I am intrigued by their juxtaposition, allowing things to be both, stretching the space of possibility and meaning.

Marijke

— — — — —

Nederlands tekst

Ik maak tekeningen, foto’s en performatieve sculpturen. Door speelse verkenning en confrontatie breng ik het lichaam in dialoog met mijn fysieke omgeving en de materialen die ik gebruik. Al makend verken ik onze lichamelijke en emotionele relatie tot de aarde en de tegenstrijdigheden die daarin besloten liggen.

Hoe voelen we ons thuis op een beschadigde aarde? Hoe gaan we om met gevoelens van machteloosheid? Hoe dragen we zorg voor elkaar en de aarde zonder eraan te bezwijken? Op het spel staat telkens ons vermogen om ons vrij te voelen ondanks beperkt, licht ondanks wat zwaar weegt, hoopvol terwijl hopeloos, verbonden te midden van ontwrichting. 

De fundamentele ambiguïteit van ons menselijk bestaan kan ons hieraan herinneren: het één sluit het ander niet uit. Er zit schoonheid, troost en tomeloze veranderkracht in onze capaciteit om ons telkens opnieuw en meerduidig te verhouden tot dat wat is gegeven. 

Marijke